آیا در جامعه ای که اساس آن ویران است آن هم ویرانیِ عمدی نه ویرانی ای که مسؤولان از علاج آن عاجز باشند، می توان فریضه امر به معروف و نهی از منکر را اقامه کرد؟! و آیا بالاترین امر به معروف و نهی از منکر امر به معروف و نهی از منکر حاکمان نیست؟

حقیر این مطالب را از حدود چهار سال گذشته برای بسیاری از مسؤولان اجرایی و مجلس و برخی بزرگان دینی ارسال کردم و تاکنون هیچکدام جوابی نداده اند! تنها هفته نامه "پرتو سخن" چندین مرتبه بخش هایی از آن را چاپ کرد. این متن نامه بنده:

دو راه حل ساده جهت حل مشکلات بزرگ زیربنایی

سلام علیکم

این نامه را می توانستم بسیار طولانی کنم و فاجعه ای که بر سر جوانان و نوامیس ما در بهترین سنین شکوفاییشان می آید را بیشتر بشکافم ولی مخاطب را آگاه تر از آن می دانم که توضیح بیشتر دهم. سربسته اینکه تلاش در جهت افزایش جمعیت که دغدغه بزرگان شده بسیار مطلوب است ولی کیفیت این جمعیت چه می شود؟!

 1. هنگامی که در پایان ساعات کاری ادارات و به خصوص کارخانه ها به درب خروجی آنان نگاه کنید گمان می برید مدارس دخترانه تعطیل شده، آن وقت می گویند که در پی حل مشکل اشتغال جوانان هستند!! به نظر بنده در کشورما مشکل کمبود شغل وجود ندارد و این سوء مدیریت است که مشکل اشتغال را به وجود آورده. در صورتی که خانم ها به جای اشتغال در کارخانه ها و ادارات به وظیفه مهم مادری اهتمام بورزند مردان ما بی کار و معتاد و ... نمی شوند. و مشکلات متعدد دیگر که از معلول شدن خانواده ای که مادر در آن حضور جدی ندارد، و بیمار شدن جامعه ای که زنان بدون برنامه در عرصه های آن پراکنده اند بوجود آمده، برطرف می گردد. از این رو شایسته است در جامعه اسلامی زنان جز در رشته های مربوط به کارهای متناسب با نیازهای زنان، دانشگاه ها را اشغال ننمایند. بگذریم از مفاسد شرم آور و فراگیری که ثمره خبیثه اختلاط نامحرمان در دانشگاه ها و محیط کار است و به دختر و پسر مجرد و مردان و زنان متاهل رحم نکرده و فروپاشی خانواده و افزایش آمار طلاق را در پی دارد.

2. یکی از زیربنایی ترین مشکلات ما اطاله تحصیل است. شاید کم و بیش 40% دروسی که در مدارس و دانشگاه ها تدریس می شود برای کار غیر ضروری است و از 60% باقی مانده 20% برای شروع کارهای رایج ضرورت دارد و باقی را می شود پس از اشتغال آموزش داد. (و در صورتی که محتوای صحیح آموزشی از کودکی آموزش داده شود سن بلوغ با سن خبره شدن در کار منطبق می گردد.) بنابراین صحیح نیست جوانان را به بهانه تحصیلات عریض و طویل، مجرد و بی کار نگه داریم تا همه علوم را بیاموزند و پس از دانشمند!! شدن با صدها مشکل و بحران وارد محیط کار شوند و پیرو آن در سن بالا اقدام به ازدواج نمایند. چاره رهایی از این نظام آموزشی دیکته شده از غرب اینست که دبیرستان های تخصصی در جوار صنایع و کشاورزی و ... پدید آید که پس از آموزش های اولیه از همان دبیرستان مشغول به کار مربوط گردند و سپس به تدریج دروس مورد نیاز دیگر به آنان آموزش داده شود. همچنین فواید آموزش در حین کار نیاز به توضیح نداشته و بازده یادگیری و پژوهشی و حتی کار در این حالت به مراتب از آموزش صرف بالاتر است. من حیث المجموع از ابتدا می بایست شغل و حیطه کاری فرد مشخص باشد و سپس در پیرامون آن، آموزش صورت گیرد.

اکنون که به حمد ا... حکومت به دست اسلام است و هنگامی که به سادگی می توانیم اصلاحات بزرگی انجام دهیم چرا اجازه می دهیم با الگوبرداری از سبک زندگی غربی نوامیس ما دسته دسته پرپر شوند؟! آیا حاکمان این پرپر شدن را نمی بینند؟! یا انرژی هسته ای را مهمتر می دانند ویا بند و تبصره پردازی در قانون مشغولشان کرده و یا چیز دیگر!

آیا بهتر نبود به جای آپارتمان نشینی، روستاها را گسترش می دادند؟ تا کی باید در اصول زندگیمان مقلد غرب باشیم. آیا ریشه بهبود وضعیت اقتصادی و اقتصاد مقاومتی جز این چیز دیگری است؟ که در اینجا مسایل بسیار است و اثبات آن نیاز به مقدماتی دارد تا اثبات شود که ریشه بسیاری از مشاغل و صنایع شهری و خلاصه زندگی شهرنشینی دور باطل است و سخن را کوتاه می کنم.

چرا مسئولین به جای اصلاح اصل و ریشه مانند کلاف سر در گم به دور خود می پیچند؟ در حالی که با عنایت به اولی مشکل اشتغال به راحتی حل می گردد و دومی میانگین سن ازدواج را حدود هشت سال پایین می آورد. و آنگاه دیگر شاهد میلیون ها دختر و پسری نخواهیم بود که میان سن بلوغشان و سن تشکیل خانواده آن ها کم و بیش ده سال فاصله باشد تا کاسه چه کنم به دست بگیریم و برای کنترل آتشفشان غرایز جنسی در مملکت جوانان مجرد! دچار یأس شویم. چرا که حقیر، صرف نظر از وجود استثناءهای به نسبه اندک، ریشه تأثیر نداشتن کار فرهنگی را در عدم ارضای صحیح این غرایز (چه بعد جسمی و چه عاطفی) می بینم. ولی مایه تاسف است که بعضا کسانی در این کشور مسئولند که دغدغه ای برای اصلاح مملکت بر پایه دستورات دین ندارند و شخصیت بی خیال خودشان را در پشت کلی گویی ها و سخنانی با ظاهر زیبا و همه پسند پنهان کرده اند.